Ironie houdt de denkende en sprekende mens alert. Of is de alerte mens per definitie een ironist? Hoe het ook zij, in onze zoektocht naar betekenis en relationele oriëntatie is ironie een even essentieel als ongrijpbaar gegeven. Iets om voor op de hoede te zijn, iets om gebruik van te maken… Iets waar al velen zich over gebogen hebben… Van Socratische ironie tot de postmodernen, van Rorty’s final vocabulary tot Deleuze’s art des principes.

Maar: niet enkel de “geleerde heren” hebben iets te zeggen over ironie. Ironie is – naast misschien pretentieuze verhevenheid – ook iets van alledag. Ironie is een talig en politiek gebeuren, een praktijk die zich niet laat definiëren. In deze “absurde-tijd” is ironie bij uitstek een thema dat ons bezighoudt, en tevens een concept dat vaak wordt misbruikt.

Eenmaal inzicht hebben gehad in de ongrijpbare essentie (!) van ironie, en er bovendien graag aan hebben meegedaan – want hoe heerlijk is het niet om vanaf een overzichtspositie via een kwinkslag de boel te kunnen beheersen – ben je voorgoed bedorven. Het machtsgevoel verheerlijkt je waarneming, en ooit nog als laatste de klepel horen vallen voelt als een absolute belediging van je vooronderstelde superioriteit.

Tijdens deze bijeenkomst zal er wederom een oriënterende oefening worden gedaan. Een poging om het thema niet te misbruiken, maar eerder tot een beter verstaan te komen van wat ironie (in onze tijd) betekent. Hiervoor gaan we terug in de geschiedenis, maar niet zonder onze eigen context te blijven denken. Hiervoor proberen we ons heden te verstaan, maar niet zonder historisch besef (wat dat in deze context ook moge betekenen).

Deze middag zal gevuld worden door enerzijds drie verschillende benaderingen van ironie, en anderzijds een discussie met het publiek. Tijdens de drie betogen zullen fragmenten uit literatuur en film worden gebruikt om dit complexe thema te benaderen.