Je suis médecin, disons que je suis diagnosticien. Je veux faire un diagnostic et mon travail consiste à mettre au jour par l’incision même de l’écriture quelque chose qui soit la vérité de ce qui est mort. Dans cette mesure-là, l’axe de mon écriture n’est pas de la mort à la vie ou de la vie à la mort, il est plutôt dans l’axe de la mort à la vérité et de la vérité à la mort. Je pense que l’alternative à la mort, ce n’est pas la vie, mais bien plutôt la vérité. (Foucault 1969)
    
Het stellen van een psychische of psychosomatische diagnose is een zeer fijnzinnig en complex proces. Het begint al met de ontdekking van het anders zijn. Ontdekken dat je zaken anders ervaart dan een ander, veronderstelt bijna al dat je woorden kunt plakken op datgene wat jezelf meemaakt en ervaart in vergelijking met wat anderen meemaken of ervaren in gelijkaardige omstandigheden. Terwijl je bewust worden van een verschil juist leidt tot sprakeloosheid, bezorgdheid om zich en vaak tot de wens dit te verbergen.

Wetenschappelijk gezien zijn er in de voorbije zinnen zoveel variabelen en aannames gemaakt, dat het bijna onmogelijk is om op verantwoorde wijze tot een standpunt te komen. En toch ... het gebeurt.  Diagnoses worden gesteld en zelfs geapprecieerd, omdat de wereld zonder kennis, zonder weten, zonder bewustzijn, donkerder is dan de wereld mét diagnoses. Behandelplannen, medicatie, informatie over verbanden en verklaringsmodellen bieden paradoxaal genoeg zowel uitkomsten als geven aanleiding tot diepe drama’s.  Drama's waar een mens opgesloten en volledig geïsoleerd kan raken door diezelfde logica, die toch eerst zoveel hoop en verheldering bracht!

Door een verslag van enkele jaren omzwervingen naar aanleiding van de diagnose Asperger, gaat Raymond Langenberg in op de effecten van het strikt volgen van een diagnose. Het verslag zal ondersteund worden met beeldmateriaal uit die jaren. Zo wordt zichtbaar hoe men vanuit ervaringsgegevens taal leert te vinden en leert communiceren in plaats vanuit een visie van buitenaf.

In gesprek met psychiater Dirk De Wachter wordt dit thema bevraagd en het debat aangegaan met het publiek.

Campus Gelbergen biedt jonge kunstenaars een podium. De ochtend wordt afgesloten met een muziek:

   Charlotte Bary (piano) : J. Brahms, Ballade no. 2

   Laure Beyers (zang) , Charlotte Bary (piano):
   F. Poulenc – ‘Les Banalités’
       Chanson d’Orkenise
       Hôtel
       Fagnes de Wallonie
       Voyage à Paris
       Sanglots
   J. Massenet – Va! Laisse couler mes larmes (aria van Charlotte uit Werther)
   G. Bizet – Près des remparts de Seville (aria van Carmen uit Carmen)